เธอกับโลกของฉัน

ถึง....คนที่ผมกำลังจะหักใจใฝ่รัก

มันอาศัยเวลาอยู่ไม่น้อยกว่าเราจะลืมใครสักคน และพยายามไม่เอาเขาเข้ามาเกี่ยวในหัวใจของเราอีก มันเป็นเรื่องยาก
วันหนึ่ง ทุกอย่างมันกลับชัดและบอกตัวเราให้ลืมเขาให้ได้ รู้ไหม วันนั้นมันเจ็บปวดขนาดไหน
แม้จะใช้ความพยายามมากเพียงไหนแล้วก็ตาม สิ่งที่เรียกว่า "ทำใจได้" นั้น มันก็ไม่เคยเป็นจริงสักครั้ง
แม้เธอจะมีน้ำใจอยู่สักนิด ที่ไม่ได้บอกมาตรง ๆ แต่อาการเฉยชาของเธอ ยิ่งกลับทำให้โลกอันแคบของฉันนี้มันไม่น่าอยู่เอาเสียเลย ทำไม ท่าทีอันเฉยชา ของเธอ ทำให้ฉันเจ็บปวดใจเช่นนี้ แม้จะพร่ำบอกตัวเองมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ว่า ลืมไปเถอะ จริง ๆ ก็โตมาป่านนี้แล้ว กับเรื่องแค่นี้ก็ยังทำใจลำบาก เคยบอกกับตัวเองเสมอว่า วันข้างหน้าของเรามันอีกยาวไกล และสำหรับเขา ก็ไม่ใช่อนาคตของเราหรอก เรายังต้องมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก คนเป็นจำนวนมาก งานอีกเป็นจำนวน ยังรอเราอยู่ คิดอย่างนี้ ถึงจะอยู่ได้ เค้าชอบหาว่าเราขี้งอน แต่ที่แปลก คนที่ง้อกลับเป็นเราทุกครั้งไป
เห็หน้าเขาแล้ว ใจนึงก็นึกชัง ใจนึงก็รัก นึกถึงว่าทำไมเราจึงไปกันไม่ได้

สักวันฉันจะลืมเธอได้ อย่างที่เธอบอก...
ขอแค่เวลาสักหน่อยเท่านั้น
ขออย่างเดียว อย่าเฉยชากับฉันก็พอ เพราะโลกนี้ก็ยังน่าอยู่ อยู่นะ