มีชีวิตอยู่ด้วยความเชื่อ

วันนี้ขอนำเสนอ พระธรรมคัมภีร์ 2 โครินธ์ 4 ข้อ 16- มาให้อ่าน เพราะผมอ่านแล้วก้เป็นสุขและรู้สึกมีกำลังไม่เบื่อในชีวิตอยู่ไม่น้อย หลายครั้งหลายโอกาสที่ทำให้ผมไม่ค่อยได้อ่านมันก็ทำให้ห่างพระเจ้า ความเข้มแข็งในจิตใจกลับลดลงไปไม่น้อย อ่านบทนี้แล้ว ก็ retreat ชีวิตอีกครั้ง

เหตุฉะนั้นเราจึงไม่ย่อท้อ ถึงแม้ว่ากายภายนอกของเขากำลังทรุดโทรมไป แต่จิตใจภายในนั้นก็ยังคงจำเริญขึ้นใหม่ทุกวัน

เพราะว่าการทุกข์ยากเล็ก ๆ น้อยๆ ของเรา ซึ่งเรารับอยู่ประเดี๋ยวเดียวนั้นจะทำให้เรามีศักดิ์ศรีถาวรมากหาที่เปรียบมิได้

เพราะว่าเราไม่ได้เห็นแก่สิ่งของที่เรามองเห็นอยู่ แต่เห็นแก่สิ่งของที่มองไม่เห็น เพราะว่าสิ่งของซึ่งมองเห็นอยู่นั้นเป็นของไม่ยั่งยืน แต่สิ่งวึ่งมองไม่เห็นนั้นก็อาจถาวรนิรันดร์

เพราะเรารู้ว่า ถ้าเรือนดินคือกายของเรานี้จะพังทำลายเสีย เราก็ยังมีที่อาศัยซึ่งพรเจ้าโปรดประทานให้ที่มิได้สร้างด้วยมือมนุษย์ และตั้งอยู่เป็นนิตย์ในสวรรค์

เพราะว่าในร่างกายนี้เรายังครวญคร่ำอยู่ มีความอาลัยที่จะสวมที่อาศัยของเราที่มาจากสวรรค์

เพื่อว่าเมื่อเราสวมแล้ว เราก็จะมิได้เปลือย

เพราะว่าเราผู้อาศัยในร่างกายนี้จึงคร่ำครวญเป็นทุกข์ มิใช่เพราะปรารถนาที่จะอยู่ตัวเปล่า แต่ปรารถนาจะสวมกายใหม่นั้น เพื่อว่าร่างกายของเราซึ่งจะต้องตายนั้นจะได้ถูกชีวิตอมตะกลืนเสีย

แต่พระเจ้าทรตงเป็นผู้เตรีรยมเราไว้สำหรับการเปลีค่ยนแปลงนี้ และพระองค์ได้ทรงโปรดประทานพระวิญญาณเป็นมัดจำไว้กับเรา

เหตุฉะนั้นเรามั่นใจอยู่เสมอรู้อยู่แล้วว่า ขณะที่เราอยู่ในร่างกายนี้ เราอยู่ห่างจากองค์พระผู้เป็นเจ้า

เพราะเราดำเนินโดยความเชื่อ มิใช่ตามที่ตามองเห็น

เรามีความมั่นใจท และเราปรารถนาจะอยู่กับองค์พระผุ้เป็นเจ้ามากกว่าอยู่ในร่างกายนี้

เหตุฉะนั้นเราตั้งเป้าของเราว่า จะอยู่ในกายนี้ก็ดี หรือไม่อยู่ก็ดี เราก็จะทำตัวให้เป็นที่พอพระทัยของพระองค์

เพราะว่าจำเป็นที่เราทุกคนจะต้องปรากฏตัวที่หน้าบัลลังค์ขอิงพระคริสต์เพือที่ว่าทุกคนจะได้รับสมกับการที่ประพฤติในร่างกายนี้ แล้วแต่จะดีหรือชั่ว